اابری که عاشق زمین بود

رودی که عاشق دریاچه شد

برگ درختی که عاشق چمن شد

بارید 

ابشار شد

زرد شد

علی رکن الدین

گل خندید ریشه اش مقاوم شد و اب و غذا ذخیره کرد...چند روز بود که باران نبارید بود. همه ی گلها پژمرده شدند بجز گل ته باغچه چون با خنده به دنیا شادابی را برای خود خریده بود.

گل نگاهی به دوستانش کرد. فکری به سرش زد و خندید. خنده اش به گوش افتاب و ابر ها رسید. ابر ها هم خندیدند و به همدیگر خوردند و باران بارید...

مرد با نگرانی به در اتاق عمل که دکتر از اون خارج شد و گفت : متاسفم همسرتون فلج شده چشم چپش کور شده و تو باید حسابی مواظبش باشی مرد روی زمین نشست وگریه کرد بر بختش که دکتر گفت: شوخی کردم زنت همون اول مرد

شاد بودن هنر است

گر به شادی تو دل های دگر باشد شاد

زندگی صحنه ی یکتای هنر مندی ماست

هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست 

خرم ان نغمه که مردم به سپارند به یاد

ژاله اصفهانی